Dzień dobry, Najważniejsi!
Powracamy. Do siebie. Naszych spraw. Nareszcie. Majową porą. Niczym przyroda do życia. I ptasie trele w filharmonii pszczelowolskiego parku.
To nie jest comeback sobie nieznanych. Wprost przeciwnie – powracamy do niedokończonej rozmowy, wspólnego stołu, niedopitej herbaty… Powracamy do naszych ‚dzień dobry’, ‚proszę’, ‚przepraszam’, ‚dziękuję’, ‚jestem’, ‚do jutra’… Do pracowni, które zdążyły się porządnie stęsknić (choć pewnie tremę przed powrotem mają równą naszej); sypialni internatu, które rozłąka uczyniła nieco bezimiennymi, jeśli tabliczki na drzwiach nie liczyć. Wracamy do miejsc dobrze poznanych, ale i tych, które odkryje najbliższy spacer pełen młodzieńczego śmiechu z dopuszczalną nutą tęsknoty. Do spojrzeń w oczy rozumiejących i dłoni wyciągniętych, gdyż zawsze warto.
Szczęściem pozostaje to, że minionych miesięcy niełatwych nie zamieniliśmy w poligon bezdusznego przerzucania się korespondencją wymagań i terminów. Można nie darzyć bezkresem euforii Teams, droga ta jednak wzajemnego porozumiewania się naprawdę niemało ocalić nam pozwoliła. Najbliższe tygodnie mają posłużyć dopowiedzeniu fabuły, którą się umownie zwykło rokiem szkolnym nazywać. Podzieleniu się ze sobą wszystkim, co nas – nieświadomie częstokroć – ominęło.
Nie będziemy się badać, testować, wyzywać na intelektualne pojedynki. Nie będziemy sobie niczego niepotrzebnego udowadniać. Miesiącom rozłąki mówimy basta i skupiamy się na niwelacji wszelkich niedopowiedzeń, zagadnień nie w pełni zrozumianych i możliwych do rozwiązania jedynie en face. Po to jest ten czas.
Szkoła, Najważniejsi, nie jest katalogiem numerycznym sal, ani spisem inwentarzowym wyposażenia. Zaczyna się od Was, definiuje poprzez Was, i na Was kończy. Dzięki Wam żyje, pragnie żyć. To Wy tworzycie jej krajobrazu niezbędność – tlen w krwiobiegu, esencję w kawie, wszystkie nuty smaku w sosie makaronu codzienności…
Wracamy do siebie. Nec timide. Razem.
